Όταν ήμουν παιδί, ο παππούς μου ήταν πολύ ψηλός άντρας. Τον κοιτούσα από εκεί κάτω και πίστευα πως δεν θα τον φτάσω ποτέ. Με έπιανε από το χέρι να με «φυλέψει» ένα λουκούμι πίνοντας το καφέ του στο καφενείο του χωριού. Με έπιανε από το χέρι να μου δείξει τη σοδειά του, να μου μάθει τη δουλειά. Με έπιανε από το χέρι να πάμε τη βόλτα μας και να μου πει τις ιστορίες από τον πόλεμο που έζησε. Τίς ίδιες ξανά και ξανά. Μικρός εγώ όλα τα έβλεπα σαν παιχνίδι. Όλα αγνά και αθώα.
Τα χρόνια πέρασαν και έφτανα τον παππού μου στο ύψος μα ποτέ στις γνώσεις που κουβαλούσε. Τον κοιτούσα με θαυμασμό και δέος. Ο παππούς ολοκλήρωσε το σκοπό του στον κόσμο αυτό και έφυγε για κάπου ψηλά. Πάλι τον κοιτάζω από εδώ κάτω και πάλι τον κρατάω στα χέρια μου.
Αυτό είναι το olivecious.
Αγνά παρθένα προϊόντα από τις ελιές που τόσο αγαπούσε και μάζευε τόσα χρόνια.
Για να μας θυμίζουν κάτι από την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων.